Verslag van 100 km schaatsen op de Weissensee

Verslag van een bijzonder schaatsavontuur met een geweldig resultaat!

De middag voor dé tocht organiseert de Stichting Alternatieve Elfstedentocht Weissensee om 16.00 uur een rijders bijeenkomst voor alle schaatsers van de derde toertocht van 2014. Natuurlijk zijn wij aanwezig voor het laatste nieuws en tips en om gezellig met alle 1.300 ‘’schaatsgekken’’ samen zijn. Op het moment dat we in de grote feesttent zitten, sneeuwt het behoorlijk. En iedereen is dan ook benieuwd naar de weersvoorspelling van dinsdag. Er wordt aandachtig geluisterd en als er verteld wordt dat het vannacht ophoudt met sneeuwen slaken de schaatsers een kreet van opluchting. Want schaatsten op natuurijs vergt al veel concentratie en als het dan ook nog sneeuwt, wordt het naast de vele km een kwelling. Zware taak voor de ijsmeester en zijn hele team om de baan van 12,5 km voor 7.00 uur ‘s morgens geveegd te hebben. In de middag wordt er weer sneeuw verwacht en de temperatuur zal ongeveer 4 graden onder nul zijn bij de start.

De avond voor de tocht begint het voor Hélène wel heel spannend te worden. Iedereen in het hotel heeft het maar over één ding: SCHAATSEN, hoeveel doe jij en jij. Hoe oud ben jij eigenlijk en ben je hier voor het eerst? Schaats jij voor een goed doel? Leg eens uit? Op het diner staat uiteraard PASTA!! Na het eten vroeg naar bed en alle kleding in de juiste volgorde neerleggen, best een dilemma want wat doe je allemaal aan? Wekkertje op 5.00 uur en weltrusten!

Yes, het is zo ver. Ondanks het vroege uur zijn we snel wakker, vooral van de spanning. Gelukkig sneeuwt het inderdaad niet! Joggingpakje aan en snel wat ontbijten. Dan alle laagjes kleding aan, startnummer op je been plakken en de transponder bij je enkel plakken. Deze registreert de doorkomst tijden bij start/finish. Tassen mee en Oma Ans brengt ons met het grote sponsorbord naar het ijs, waar we snel de schaatsen aandoen. De 1.300 schaatsers worden in startvakken verdeeld zodat niet iedereen gelijk vertrekt. Om 7.10 uur vertrekken wij in het donker met een lampje op ons hoofd zodat je over de scheuren in het ijs kan stappen. Na de tweede ronde is het helemaal licht. 25 km geschaatst, het gaat lekker maar wel tijd voor een sanitaire stop. En dat is echt lastig met al die laagjes over elkaar. Na ieder ronde gaan we even de verzorgingspost in. Thee, warme sportdrank, mandarijnen, soepie, krentenbrood met kaas of ontbijtkoek liggen voor het pakken.

Oma Ans staat gezellig met oude-bekende uit Oudewater klaar met bananen, zoute koekjes, warme dekens op een bank waar je even kunt bijkomen. We krijgen zelfs massage hier!! Dan spoort Opa ons weer aan voor de volgende ronde en hup daar gaan we weer. Achter op het meer begint het wat te waaien. Zwaar daartegenin maar heerlijk als je hem in de rug hebt. Geweldig om te horen als bekende of onbekende je aanmoedigen want na een rondje of 4 begin je wel wat te voelen. Maar dat is ook het punt dat we gaan aftellen want we gaan voor 8 x 12,5 km.

Na 6 rondjes maakt Hélène weer een sanitaire stop, dit keer in een houten hokje op het ijs, heel spannend! Nicole krijgt van Oma Ans lekker 2 paracetamolletjes om de rugpijn te onderdrukken. Opa heeft nergens last van en vol goeie moed beginnen we aan de 7e ronde. Oma Ans vertelt de dagspeaker dat wij in de laatste ronde zijn en hij moedigt ons nog eens flink aan.

De laatste ronde krijgen we vleugels, het begint te kriebelen in je buik, klopt het dat we er bijna zijn en hebben we bijna 100 km geschaatst? Na 6 uur en 45 minuten komen de drie generaties moe maar met een super goed gevoel over de finish. Waarbij ik opmerk dat Hélène niet één keer is gevallen, Opa twee keer en Nicole één keer in de 98e km. Felicitaties van bekende maar ook onbekende want op de Weissensee is iedereen één grote familie.

Als we de transponder inleveren en een medaille krijgen dan gaat er echt wat door je heen. Natuurlijk is het knap dat wij alle drie 100 km hebben geschaatst en veilig van het ijs zijn gestapt. We voelen dat het is gaan sneeuwen. Maar wat hebben we nou echt bereikt? Op het sponsorbord zien we het Samburu meisje met haar kindje. Je ziet de logo’s van de (top)hoofdsponsors en je denkt aan al lieve mensen die de laatste dagen de sponsorstand steeds verder omhoog brachten. En je voelt in je hart wat je met deze bedragen kunt doen. Het gevoel is overweldigend!!

Terug in het hotel nemen we een heerlijke douche, Opa en Nicole gaan lekker naar sportmassage en Hélène leest een donald duckje en maakt nog even een radslag…….

Blij verrast zijn we als we een verslaggeefster van het AD Groene Hart aan de telefoon krijgen. Ze vinden onze actie ook bijzonder en willen graag een stukje in de krant vermelden. Aan de bar in het hotel haalt Hélène blij verrast nog even een tophoofdsponsor binnen en een gast laat haar nog even met de pet rond kan gaan. We genieten na bij het diner en vallen allemaal als een blok in slaap.

Jammer dat we woensdag al weer naar NL gaan. Maar super blij zijn wij met basisschool de Schakel dat zij Hélène de kans hebben gegeven ons schaatsavontuur uit te voeren waardoor zij zich op dit vlak heeft kunnen ontwikkelen.

Het is ons niet alleen gelukt om 100 km te schaatsten het is ons óók gelukt om de kinderen van de Watoto Samburu in jullie hart te laten komen want op dit moment bedraagt de sponsorstand meer dan € 15.000. We hebben goed nieuws, de rekening van Stichting Nico Lunenburg blijft open voor sponsorbijdragen voor de Watoto Samburu Foundation NL02INGB066.44.39.314. In maart gaat Nico weer naar Kenia om de vorderingen van het tweede gedeelte van de basisschool te bekijken. Vind je het leuk om dit project te blijven volgen, meld je dan aan op www.watotosamburu.nl voor de jaarlijkse nieuwsbrief.

Foto’s en filmpje kun je bekijken op www.skateforwatotosamburu.nl en op de facebookpagina van nicole lunenburg

Liefs van,
Nico, Hélène, Nicole